Олеся Песняры

Бывай, абуджаная, сэрцам дарагая
Чаму так горка – ні магу я зразумець
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець

Пайшла - ніколі ўжо не вернешься, Алеся
Бывай, смуглявая, каханая бывай
Стаю на ростанях былых, а з поднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май

Пайшла, пакінуўші мне золкі і туманы
Палынных жах смугой акутанных дарог
Каб я хвілінаю нанесенныя раны
Гадамі ў серцы заглушіць сваім ні змог

Пайшла - ніколі ўжо не вернешься, Алеся
Бывай, смуглявая, каханая бывай
Стаю на ростанях былых, а з поднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май

Пайшла - ніколі ўжо не вернешься, Алеся
Бывай, смуглявая, каханая бывай
Стаю на ростанях былых, а з поднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май
Самотным жаўранкам звініць і плача май
Самотным жаўранкам звініць і плача май